Լևոն Գուլյանի սպանության գործի քննությունը

Գալով դեպքի վայր` դատախաության աշխատակիցները պարզել են, որ հանգուցյալը հանդիսանում է Եղբայրության փ. 14շ., 23 բն.-ի բնակիչ, Մանանդյան փողոցում տեղակայված ՙՊանդոկ՚ ռեստորանի սեփականատեր Լևոն Աշոտի Գուլյանը:
Դեպքի կապակցությամբ վարչության աշխատակիցները քննիչին հայտնել են, որ Գուլյանը ժ. 14.30-ի սահմաններում իրենց մոտ օպերատիվ հարցազրույցի է հրավիրվել դրանից երեք օր առաջ տեղի ունեցած Ստեփան Վարդանյանի սպանության կապակցությամբ, և մենակ մնալով ՔՀԳՎ 2-րդ վարչության առաջին բաժնի պետի` ոստիկանական վարչական շենքի երկրորդ հարկում տեղակայված աշխատասենյակում, պատուհանից փորձել է դիմել փախուստի, սակայն վայր է ընկել գետնին ու մահացել:
Սույն գործով քննիչ, Երևան քաղաքի դատախազության դատախազ Հրանտ Չախոյանի Լ. Գուլյանի նկատմամբ կատարված հանցագործության վերաբերյալ ներկայացրած պաշտոնական վարկածն իր մեջ հակասություն է պարունակում: Համաձայն դրա, միևնույն` ժամը 14.30-ի սահմաններում Լ. Գուլյանը գտնվել է միաժամանակ երկու վայրում`
ա/ վարչության ընդունարանում, որտեղ նրա անունով իբր անցագիր էին դուրս գրվել, որպեսզի դրանից հետո նա գնար երկրորդ հարկ, նշված սենյակը, որտեղ նրա հետ պետք է զրուցեին;
բ/ վարչության բակում արդեն մահացած: Այս հակասությունն էլ ավելի ակնառու և աղաղակող է դառնում, երբ մենք համեմատական վերլուծության ենք ենթարկում քննիչի պաշտոնական վարկածը և ՀՀ ոստիկանության 20.05.2007թ. հրապարակած հայտարարությունը: Հայարարության մեջ նշվում է, որ ՀՀ ոստիկանությունը ոստիկանապետի հրամանով կատարել է ծառայողական քննություն և պարզել. Լ. Գուլյանը Վարչություն է ՙհրավիրվել՚ /ըստ էության ապօրինի բերման է ենթարկվել/ ժ. 14.30-ին, ինչից հետո նրա հետ շուրջ 30 րոպե զրուցել են, զրույցի ավարտից հետո Գուլյանը ջուր է խնդրել, այդ պահին սենյակում գտնվող միակ ոսիկանը գնացել է ջուր բերելու, ինչից հետո Լ. Գուլյանը, օգտվելով նրա բացակայությունից, ժ. 15.20-ի սահմաններում ցած է նետվել պատուհանից:
Հերթական հակասությունների փունջ է առաջ գալիս սույն քր. գործի շրջանականերում առկա թիվ 402 դատաբժշկական եզրակացությունն /առ 30.05.2007թ./ ուսումնասիրելիս: Այսպես.
ա/ քննիչը եզրակացության հետևություններ բաժնի կետ 5-ում գրում է. ՙՀայտնաբերված վնասվածքներն իրենց բնույթով և ձևով առաջացել են կոշտ և լայն մակերես ունեցող առարկաններին համահարվածվելու հետևանքով: Ելնելով դեպքի վայրի տեղազննություննից, վերջիններս բնորոշ են բարձրությունից վայր ընկնելուն՚: Այս կետում դատաբժիշկ Ա. Դարբինյանը հիմնվում է մի փաստաթղթի վրա /տեղազննություն/, որը նրան չի տրամադրվել, քանզի նույն թիվ 402 եզրակացությունից պարզորոշ երևում է, որ փորձագետն ստացել է քննիչի որոշումը, քննիչի առաջադրված հարցերի փաթեթը և դեպքի վայրում դիակի արտաքին ուսումնասիրության արձանագրույթյունը: Այլ կերպ ասած փորձագետ Ա. Դարբինյանի այս հղումն ապօրինի է;
բ/ դատաբժշկական եզրակացությամբ Լ. Գուլյանի մարմնի վրա հայտնաբերվել են վնասվածքներ, որոնք, մեր համոզմամբ, չէին կարող առաջանալ վայր ընկնելու հետևանքով, քանզի դրանք պատճառվել են բութ, սահմանափակ մակերես ունեցող առարկաներով: Այս հակասությունը ՙհարթելու՚ նպատակով փորձագետը, հրաժարվելով իրերն իրենց անունով կոչել, նշում է թե վնասվածքների մի մասն առաջացել է ՙ…անկման ճանապարհին արգելքին /ներին/ հարվածվելու ընթացքում…՚: Ակնհայտ է, որ այստեղ փորձագետին ուղղորդել են, քանզի արգելքներ բառը ոչ թե բժշկական, այլ իրավաբանակ հասկացություն է: Քննիչն ինքը քննության ընթացքում պետք է պարզի, թե ինչ ճանապարհով է տուժողը նման վնասվածքներ ստացել` արգելքներին հարվածվելու, թե բութ առարկայով հարվածներ ստանալու պատճառով;
դ/ գործով քննիչ, դատախազ Հ. Չախոյանը փորձագետին ուղղված թիվ 6-րդ հարցում գրում է. ՙՎնասվածքներ ստանալուց հետո որքա±ն ժամանակ է կենդանի մնացել Լ. Գուլյանը և նա կարո±ղ էր վնասվածքներ ստանալուց հետո ակտիվ գործողություններ կատարել, թե ոչ՚: Փորձագետ Ա. Դարբինյանն, ըստ էության, խախտելով քր. դատ. օր.-ի 85-րդ հոդվածը, խուսափել է պատասխանել թիվ 6 կետի հարցի առաջին մասին: Նա չի նշում, թե ընկնելուց հետո որքան ժամանակ է կենդանի մնացել Լ. Գուլյանը, ինչն, ըստ մեզ, պատահական չէ: Դատելով Լ. Գուլյանի գլխուղեղի շրջանում ստացած ծանր վնասվածքներից` Գուլյանի մահը վրա է հասել անմիջապես: Աննուղղակիորեն այս մասին է վկայում 6-րդ կետի երկրորդ մասի պատասխանը, ըստ որի ՙԼ. Գուլյանը վնասվածքներ ստանալուց հետո ինչ-որ մի կարճ ժամանակահատված` ուղեղի ավտոմատիզմի հետևանքով, /ակնթարթ/ կարող էր կատարել գործողություններ՚: Խնդիրը նրանում է, որ Լ. Գուլյանի գլխի և մարմնի այլ շրջաններում հայտնաբերվել են արյունազեղումներ, այդ թվում նաև մուգ կարմիր գույնի, որոնց առաջացման համար ֆիզիոլոգիապես որոշակի ժամանակ է անհրաժեշտ, առնվազն 10-15 րոպե, իսկ առավել հավանական է` 25-30 րոպե: Եթե փորձագետը նշեր, որ Լ. Գուլյանի մահը վրա է հասել ակնթարթորեն, ապա դրանով իսկ նա ուղղակիորեն կփաստեր, որ վնասվածքների մի զգալի մասը նա ստացել է մինչև բարձրունքից վայր ընկնելը: Եվ հակառակը. եթե Ա. Դարբինյանը փորձեր նենգափոխել փաստերը և նշեր, թե իբր ընկնելուց հետո Լ. Գուլյանը որոշ ժամանակ ողջ է մնացել, ապա նա դրանով կհակասեր իր նույն եզրակացության նկարագրական մասին, որտեղ նշվում է Լ. Գուլյանի գլխի շրջանում ստացված այնպիսի վնասվածքների մասին /մասնավորապես գանգի հիմի և քունքոսկրի կոտրվածքները/, որոնք առաջ են բերում շատ արագ մահ:
Կան նաև այլ հակասություններ ու փաստեր, որոնք վկայում են, որ մինչ պատուհանից ինչ-որ անձանց օգնությամբ վայր ընկնելը, Լ. Գուլյանը մեզ անհայտ սենյակում գտնվելու պահին ստացել է նշված վնասվածքները: Այդուհանդերձ այժմ արդեն կարելի խոսել մի աղաղակող փաստի մասին: Ըստ հանգուցյալ Լ. Գուլյանի այրի Ջեմմա Գուլյանի ցուցմունքի, մասիսի 12-ի կեսօրին մոտ Լ. Գուլյանը կարճ ժամանակով գալով տուն` ժ. 12.00-12.40-ի սահմաններում սնվել է: Մինչդեռ փորձագետ Դարբինյանը եզրակացության հետևություններ բաժնի կետ 13-ում գրում է. ՙԼ. Գուլյանի դատաբժշկական փարձաքննության ժամանակ նրա ստամոքսում սննդի առկայություն չի հայտնաբերվել՚: Նշենք, որ եթե Լ. Գուլյանը նշված ժամանակահատվածում սնվել է, ապա նրա ստամոքսում անպատճառ պետք է հայտնաբերվեին սննդի մնացորդներ: Այս թվացյալ հակասությունն ունի մեկ հիմնավորում: Քանի որ սնվելուց անմիջապես հետո Լ. Գուլյանը մեկնել է Շենգավիթի ոստիկանություն, որտեղից ոստիկանները նրան տեղափոխել են ՀՀ ոստիկանության ՔՀ գլխավոր վարչություն, ապա կարելի է ասել, որ վարչության սենյակներից մեկում գլխի շրջանում ստացած ուժեղ հարվածից հետո Լ. Գուլյանն ստացել է ուղեղի ցնցում, ունեցել է գլխապտույտ, ընկել է և փսխել ստամոքսի պարունակությունը: Ինչպես նշում է Հելսինկյան ասոցիացիայի փորձագետ Ռ. Մարտիրոսյանը, տեղական փորձագետի տված եզրակացության նկարագրական մասը լիովին բավարար է կատարվածի մասին պատկերացում կազմելու համար: Լ. Գուլյանին ոստիկանները ծեծել են, խոշտանգել, իսկ երբ հասկացել են, որ ՙանցել են Ռուբիկոնը՚, և Գուլյանի գլխի շրջանուն հասցրել են կյանքի հետ անհամատեղելի ծանր մարմնական վնասվածքներ, որի համար անխուսափելիորեն պետք է քրեական պատասխանատվություն կրեին, նրան պատուհանից նետել են ցած` կատարվածը որակելով որպես փախուստի փորձ: Տեղական փորձաքննության էական թերությունն այն է նաև, որ դրա հետևություններ բաժինը չի արտացոլում այն, ինչ ներկայացված է նկարագրական մասում:
Խոսելով Լ. Գուլյանի գործի մասին` չի կարելի չանդրադառնալ այն փաստին, որ Լ. Գուլյանի հարազատների միջնորդությամբ կատարվել է դիակի կրկնակի փարձազննություն: Այդ զննության հեղինակներն են եղել Հարավդանիական համալսարանի գլխավոր դատական պաթոլոգոանատոմի տեղակալ Փիթեր Լեթը և Գերմանիայի Կոլոնի համալսարանի Դատաբժշկական ինստիտուտի տնօրեն, բժշկական գիտությունների դոկտոր Մարկուս Ռոտշիլդը: ՙՀելսինկյան ասոցիացիայում՚ այս մասնագետներին տրվեց ՙդիվանագետներ-փորձագետներ՚ անվանումը, ինչն ակնհայտ է դառնում այս երկու դատաբժշկական եզրակացությունների համեմատությունից: Օտարերկրյա մասնագետները մանրամասնորեն տալով Լ. Գուլյանի վրա հայտնաբերված վնասվածքների նկարագիրը` ըստ էության, ձեռնպահ են մնում եզրակացություններ տալուց:
Քննության մասին կարող ենք ներկայացնել այսքանը, որովհետև արդեն 4 ամիս տևող այս գործընթացը շատ մութ է մնում տուժող կողմի համար, քանի որ քննիչ Հ. Չախոյանն ընդհանրապես չի ցանկանում կոնտակտի մեջ մտնել տուժող կողմի հետ և համագործակցել նրա հետ: Մասնավորապես, Մ. Դանիելյանը դիմել է գործով քննիչին, միջնորդելով տրամադրել գործով կատարված փորձաքննությունների արդյունքները, որով հնարավոր կլիներ ստանալ հանցագործության առավել պարզ պատկերը: Սակայն, ինչպես վերը նշվեց, բոլոր մեր միջնորդությունները մերժվեցին, և նախաքննական մարմինը հերթական անգամ ապացուցեց, որ քննությունը ՙպետք է գնա իրենց կողմից նախապես նշված ճանապարհով՚ (սրա մասին ավելի մանրամասն նայե`ք հաջորդ բաժնում):

Թարմացվել է 31.08.2007